Парафія Пресвятої Діви Маріі Неустанної Допомоги, Бровари

Парафия Божьей Матери Ченстоховской. Мариуполь.

четвер, 31 січня 2013 р.

Рукоположення

Рукоположення

Tаїнство Подружжя


Подружжя
malzenstwo1З Катехизму Католицької Церкви:
"Де черпатиму силу, щоб відповідно описати щастя подружжя, яке зв’язує Церков, Євхаристійна жертва скріплює, а благословення позначає, ангели проголошують, Небесний Отець затверджує?... Що за пара з тих двох християн, злучених єдиною надією, єдиним бажанням, єдиним порядком, однаковою службою! Вони обоє – діти того самого Отця, слуги того самого Пана; ніщо їх не розділяє ні духом, ні тілом; навпаки, вони справді є двоє в одному тілі. Там. Де є одне тіло, є також один дух"





Спочатку слід пройти курс катехез, які готують до таїнства подружжя. Лише пройшовши таку підготовку, необхідно:
1. Повідомити отця-Настоятеля якомога раніше, мінімум за 3 місяці до дати шлюбу, що планується;
2. Взяти учать у двох-трьох зустрічах з отцем-Настоятелем.
3. Якщо хочеш отримати церковний шлюб, необхідно жити в Церкві. Необхідно бути справді практикуючим християнином, тобто щоденно молитися та щонеділі брати участь в Євхаристії.

malzenstwo3 


Тим-то покине чоловік свого батька і свою матір, і пристане до своєї жінки, і вони обоє будуть одне тіло (Еф. 5, 31)  







Tаїнство Єлеопомазання


Єлепомазання
schorych1
З Катехизму Католицької Церкви:

"Таїнство Єлеопомазанпя хворих має на меті вділити християнинові особливу благодать, коли він має труднощі, пов'язані зі станом важкої хвороби або зі старістю".






 1. Якщо страждаєш, хворієш – з тобою є Христос.
2. Як хворі маємо право просити про відвідини до оселі священика, який вділить нам прощення гріхів, а також Святого Причастя і, якщо є потреба, – таїнство хворих.
3. Як близькі хворої персони, ми маємо обов'язок подбати про духовну підтримку для неї: маємо молитися в її намірах, а також попросити про відвідини священика, якщо тільки хворий бажає цього.
4. До Єлеопомазання (таїнства хворих) може приступити особа в стані тяжкої хвороби, що загрожує здоров'ю або життю. Старші люди можуть приступати до цього таїнства раз на рік, навіть якщо не мають тяжкої хвороби.

eleopomazanna 


Нездужає хтось між вами? Хай прикличе пресвітерів церковних, іхай вони помоляться над ним, намастивши його олією в ім'я Господнє. І молитва віри спасе недужого, та й Господь його підійме; і як він гріхи вчинив, вони йому простяться.(Як 5, 14-15)




Тайнсто Покаяння


Тайнсто Покаяння
spowiedz2З Катехизму Католицької Церкви:

"Господь Ісус Христос, лікар душ наших і тіл, Той, що відпустив гріхи розслабленому і повернув йому здоров'я тіла, бажав, щоб Його Церква силою Святого Духа продовжувала Його діло оздоровлення і спасіння також стосовно своїх власних членів".






Приготування до Сповіді:
Пять умов таїнства Покаяння
1. Іспит совісті.
2. Жаль за гріхи.
3. Тверде рішення більше не грішити.
4. Щира сповідь.
5. Відшкодування за гріхи Богу і ближньому.

 spowid



І я розрішаю тебе від гріхів твоїх в ім’я Отця, і Сина, і Святого Духа. 











Євхаристія


Євхаристія
eucharystia2

З Катехизму Католицької Церкви:
"Пресвята Євхаристія – джерело і вершина всього християнського життя. Євхаристія містить у собі  весь духовний скарб Церкви, тобто Самого Христа – нашу Пасху. Через її відправлення ми вже тепер єднаємося з небесною Літургією й випереджаємо вічне життя, коли Бог буде всім у всьому"





Щоб плідно брати участь в Службі Божій, необхідно бути в стані освячуючої благодаті, тобто не мати на сумлінні тяжкого гріха. Важливо підготуватися внутрішньо до Євхаристії, увійти у внутрішню тишу, тому не розмовляймо у храмі перед початком Святої Служби. Також є обов’язковим євхаристійний піст протягом однієї години  перед причастям.

eucharystia3


Хто Тіло Моє їсть і Кров Мою п'є, той живе життям вічним,… той у мені перебуває, а Я – в ньому. (Ів. 5, 54.56)







Tаїнствo Миропомазання


Миропомазання
bierzmowanie
З Катехизму Католицької Церкви:

"Миропомазання завершує благодать Хрещення; воно є таїнством, яке дає Духа Святого, щоб глибше вкоренити нас у Божому синівстві, міцніше поєднати з Христом, зміцнити наш зв'язок із Церквою, більше залучити нас до її місії і допомогти у свідченні про християнську віру словом, яке супроводять діла".



1. Якщо хтось не пройшов підготовку до святої сповіді і до повної участі в Євхаристії (першого Причастя), спочатку треба взяти участь у зустрічах, які готують до прийняття цих таїнств. Тільки потім можна підготуватися до Миропомазання (звернутися до отця-Настоятеля),
2. Якщо хтось вже приступає до святих таїнств, необхідно чекати оголошення про початок підготовки до прийняття таїнства Миропомазання.

bierzmowanie2

"Пригадай собі, що ти отримав духовну печать, Духа мудрості й розуму, духа поради і сили, Духа пізнання і побожності, Духа страху Господнього, і бережи те, що ти отримав. Бог Отець позначив тебе Своїм знаком, Христос Господь зміцнив тебе і вклав у твої серце завдаток Духа" (св. Амвросій) 





Таїнство Хрещення


Хрещення
chrzest2
З Катехизму Католицької Церкви:

"Святе хрещення є основою всього християнського життя, дверима духовного життя і дверима, які відчиняють доступ до інших таїнств. Через Хрещення ми звільняємося від гріха і відроджуємося як діти Божі, стаємо членами Христа і, вщеплені в Церкву, стаємо учасниками її місії. Хрещення є таїнством відродження через воду у слові".




Щоб охрестити дитину, необхідно:
- звернутися до отця-Настоятеля не пізніше 2 тижнів до бажаної дати Хрещення.

Приготувати:
- паспортні дані батьків та хресних,
- ксерокопія свідоцтва про народження дитини,
- свічку і крижмо.

Вимоги:
- хоча б один з хресних батьків повинен бути католиком,
- батьки та хресні повинні взяти участь у катехезі про Хрещення,
- перед Хрещенням, батьки та хресні повинні приступити до Сповіді.



sakramenty_chrzest

Ідіть, отже, і зробіть учнями всі народи, хрестячи їх в ім'я Отця і Сина і Святого Духа, навчаючи їх берегти все, що Я вам заповідав. (Мт 28, 19-20)








середу, 30 січня 2013 р.

Чи може відсутність віри у подружжя означати недійсність Таїнства Шлюбу?


«Чи може відсутність віри у подружжя означати недійсність Таїнства Шлюбу?»

1_0_642894Папа Бенедикт XVI в промові, зверненій до членів Трибуналу Римської Роти торкнувся проблеми сім'ї та шлюбу.

Брак віри може порушити такі блага шлюбу, як дітонародження, подружня вірність і нерозривність. Про це заявив Папа Бенедикт XVI в промові, зверненій до членів Трибуналу Римської Роти. Папа торкнувся проблеми сім'ї та шлюбу, з якими часто доводиться мати справу ватиканським суддям. Підкресливши, що сучасна культура ставить сім'ю перед «гнітючими викликами» через яскраво виражений суб'єктивізм, етичний і релігійний релятивізм, Папа зауважив, що страждає сама «здатність людини брати зобов'язання на все життя». Людина, яка вирішала зв'язати себе узами шлюбу на все життя, відчуває вплив «базової перспективи», і її рішення може бути як суто людським, так і прийнятим у світлі віри в Господа. Нерозривність шлюбу сама по собі не заснована на особистій вірі тих, хто вступає у шлюб. При здійсненні Таїнства з канонічної точки зору мінімальною вимогою є «намір зробити те, що робить Церква». «І важливо не плутати проблему наміру з проблемою особистої віри людини, - додав Папа, - але все ж не можна повністю відділяти їх один від одного».
Папа процитував документ 1977-го року Міжнародної богословської комісії, в якому підкреслюється, що якщо «немає ніякої ознаки віри», то слід задуматися про те, чи мають наречені дійсно намір зробити Таїнство, а якщо ні, то варто поставити питання про дійсність Таїнства Шлюбу. «Цим зауваженням, - пояснив одразу ж Святіший Отець, - я абсолютно не маю наміру вказувати на якийсь простий автоматизм між відсутністю віри і недійсністю шлюбу»: це зауваження лише для того, щоб підкреслити, як відсутність віри впливає на всі блага шлюбу і порушує шлюбний союз. Але все ж - додав Папа - необхідно «продовжити міркування» з цього питання.
Вкінці промови Бенедикт XVI згадав подружжя, які потерпіли від розлучення: їх свідчення нерозривності, виражене у відмові вступати в нові відносини, набуває особливої цінності в сьогоднішньому світі і в Церкві.
За матеріалами: Радіо Ватикан

XXXVI З’їзд Духовенства


Поінформуйту усіх, кого може зацікавити данній захід!
Дорогі Брати у священстві,
 Сестри монахині та Брати монахи!

Запрошуємо Вас на черговий, XXXVI Зїзд  Духовенства,
який відбудеться 4 – 8 березня у м. Красилові ( Хмельницька обл.).
        Темою цього Зїзду буде Звільнення. У програмі Зїзду передбачені тематичні конференції, зустрічі у малих групках, спільна та особиста молитва, Євхаристія, заступницькі молитви, сповідь. Окрім часу для Бога є передбачений час для спілкування, ділення власним досвідом, взаємного збагачення. Новинкою Зїзду будуть зорганізовані практичні заняття по проведенні малих біблійних груп при парафіях.
        Про свій приїзд просимо повідомити за наступними телефонами: +380969430499, ( 03855) 4-25-17, 4-25-18. Вартість – 250 грн. Початок 4 березня о 17.00, закінчення 8 березня о 13.00.
         Нехай Господь Вам благословить та зєднає нас для Його більшої слави та ревнішого служіння Йому!


                                                                  З повагою та молитвою
                                                                  О. Петро Куркевич OFM Cap

понеділок, 28 січня 2013 р.

Karolina Lenferna de Laresle, późniejsza Sługa Boża Matka Maria Augustyna

Siostry Miłości Naszej Pani Dobrej i Nieustającej Pomocy (BPS)



Rocznica śmierci - narodzin dla Nieba Zalożycielki Zgromadzenia naszych Sióstr




Karolina Lenferna de Laresle, późniejsza Sługa Boża Matka Maria Augustyna, urodziła się 20 marca 1824 roku na północy wyspy Mauritius (w Pointe-aux Piments) jako córka Karola Honoriusza i Karoliny Enouf. Z małżeństwa tego narodziło się pięcioro dzieci, które zmarły we wczesnym dzieciństwie za wyjątkiem Karoliny, osieroconej przez matkę w wieku dwóch lat. Jako trzyletnie dziecko Karolina została umieszczona w pensjonacie pani Farquharson w Port-Louis. W wieku 11 lat, poprosiła o chrzest, który otrzymała 7 grudnia 1835 roku. Nocą wyglądając przez okno i kontemplując gwieździste niebo, Karolina doświadczyła niespodziewanej radości, która głęboko ją poruszyła, o czym opowie w przyszłości jednej
z towarzyszek.
Zapragnęła utrwalić ten moment, podejmując ważną decyzję: "Będę siostrą miłości". Nie było w tym czasie żadnych sióstr na Mauritiusie, dlatego dopiero w wieku 24 lat dane jej było ujawnić ten sekret życia. Jednak w jej dobrych zamiarach wspierał ją duchowo ks. Saviero Masuy, wielki belgijski apostoł Mauritiusa i późniejszy ojciec duchowny Sióstr Miłości. W pensjonacie pozostała do 14 roku życia. Było to pierwsze pole, na którym wzrastała jej miłość i zaczynała rodzić dobre owoce. Karolina opiekowała się chorymi i posługiwała wszędzie gdzie się dało.
Matka Augustyna opowie w przyszłości ojcu Lelouchier, swemu kierownikowi duchowemu, iż w wieku 23 lat miała objawienie swej misji, którego znaczenia nie pojęła od razu, jednak późniejsze wydarzenia same jej to odsłoniły. W czasie modlitwy została wezwana na Kalwarię, gdzie zobaczyła Chrystusa na krzyżu, a powyżej piękną koronę, która była dla niej przeznaczona.
Na niebie rozciągała się wspaniała tęcza. W ten sposób zrozumiałą, że rola założycielki, która czyniła z niej jednocześnie przełożoną generalną, pociągnie za sobą odpowiedzialność i ogromne cierpienie, czego istotnie doświadczyła, a było to
w czasie, gdy spisywano konstytucje, które stały się przyczyną szeregu nieporozumień między nią i biskupem Hankinsonem.
Skończywszy edukację, przeniosła się do babci, a ojciec powierzył jej wychowanie przyrodnich sióstr. Po wykonaniu tego odpowiedzialnego zadania oddała się na służbę ubogich i chorych. Rozdała wszystko, co posiadała i oddała się pod opiekę Maryi. Odprawiła nowennę kończąc ją słowami: "Nasza Pani Dobrej Pomocy, ponieważ jesteś Dobrą Pomocą dla innych, bądź nią i dla mnie. Albo zabierz mi powołanie, albo stwórz warunki, w których mogłabym je realizować". Na odpowiedź Maryi nie czekała długo. Biskup był zdecydowany na fundację zgromadzenia diecezjalnego.
Karolina odbyła swój nowicjat u Sióstr Loretanek. Welon otrzymała 1 maja 1894 roku, w wieku 25 lat, przyjąwszy imię siostry Marii Augustyny. Profesję zakonną złożyła w prywatnej kaplicy Sióstr Naszej Pani z Loretto w Port-Louis 14 czerwca 1850 roku.
Otrzymawszy od biskupa Colliera dom i błogosławieństwo rozpoczęła dzieło swojego życia. Powoli do zgromadzenia młodej siostry zaczęły przybywać postulantki. Można więc było rozszerzać pomoc. I tak w 1857 roku zostało otwarte hospicjum dla ludzi dotkniętych trądem. Matka Augustyna nie miała pieniędzy, ale jak sama stwierdziła: "Nigdy niczego nam nie brakowało". Zapał Założycielki i jej Sióstr pociągnął z kolei całą społeczność. Ofiarowywano hojnie dary, ustanowiono fundusz na wszystkie dzieła Zgromadzenia. Kolejno powstawały: szpital, sierociniec, szkoła, przedszkole i leprozorium. Heroiczna miłość Matki Augustyny i jej sióstr przejawiała się w poświęceniu, z jakim oddawały się leczeniu chorych, cierpiących i ubogich wszystkich klas społecznych. Był to ewenement nie tylko na skalę Mauritiusa! Już wkrótce, ta miłość miała się rozlać na cały świat. Zaczęły powstawać fundacje
w Rzymie i w Belgii.
Warto w tym miejscu opowiedzieć o swoistym "kamieniu węgielnym" przedszkola. W ogrodzie przyklasztornym znajdowała się grota Matki Bożej z La Salette, publicznie dostępna. W wigilię Bożego Narodzenia 1854 r. siostra zakrystianka niosła figurkę Dzieciątka Jezus, aby położyć ją w żłóbku przygotowanym w grocie, gdy ze zdumieniem spostrzegła, iż miejsce to jest już zajęte przez niemowlę, przy którym znajdował się kartka z napisem: "Urodziłem się dzisiaj, zaadoptujcie mnie". Zaniosła je Matce, która ofiarowała dzieciątko siostrom jako "prezent bożonarodzeniowy".
W tym świecie niewinności w sercu Matki Augustyny rosła głęboka miłość macierzyńska. Maluchy nazywały ją mamą i przywiązywały się do niej z potrzeby czułości, tak typowej dla tych, którzy nigdy nie poznali, kim jest matka. Okazywały to na tysiące spontanicznych sposobów, jakie tylko one umiały znaleźć. W pamięci Zgromadzenia zapisał się niespokojny chłopczyk, który nigdy nie chciał się oddalić od klasztoru, nawet, aby zobaczyć własną matkę. Gdy ta przychodziła, aby się z nim spotkać, szukał wszelkich możliwych sposobów, aby uciec, i wszelkich kątów, aby się ukryć. Był całkowicie świadomy tego, co robił, i pewnego dnia ośmielił się powiedzieć matce: "Nie znam cię. Wyrzuciłaś mnie! Mama Augustyna mnie uratowała. To siostry się mną zajmują i z nimi zostanę!".
Jubileusz 50 lat życia zakonnego Matki Augustyny był obchodzony w atmosferze ogólnej radości 28 sierpnia 1899 roku. Jej duchowe córki oraz liczni przyjaciele, od postulantek po kardynałów, rywalizowali w okazywaniu gestów świadczących o ich przywiązaniu do Założycielki, która nigdy nie odmówiła pójścia tam, dokąd wzywał ją Pan.
Na początku stycznia 1900 roku Matka Augustyna zaraziła się lekką grypą. 27-go tego samego miesiąca, po komunii i śniadaniu, siostra, która miała ją zawiadomić o przybyciu spowiednika, o. Dubois, znalazła ją pogrążoną w śpiączce. Przybyły
w pośpiechu lekarz skonsultował się ze swymi kolegami, którzy na próżno starali się ją obudzić. Około południa udzielono chorej namaszczenia; otworzyła wtedy oczy i wykrzyknęła: "Mój Boże!".
Wszystkie siostry na zmianę modliły się przy Matce. O świcie 28 stycznia o. Pierbattista udzielił jej rozgrzeszenia i ze łzami poprosił, aby błogosławiła swe córki. Ku zaskoczeniu wszystkich otworzyła szeroko oczy, spojrzała na każdą w geście ostatniego pożegnania i po kilku minutach usnęła w Panu.


ZAŁOŻYCIELKA
Karolina Lenferna de Laresle, późniejsza Sługa Boża Matka Maria Augustyna, urodziła się 20 marca 1824 roku na północy wyspy Mauritius (w Pointe-aux Piments) jako córka Karola Honoriusza i Karoliny Enouf. Z małżeństwa tego narodziło się pięcioro dzieci, które zmarły we wczesnym dzieciństwie za wyjątkiem Karoliny, osieroconej przez matkę w wieku dwóch lat. Jako trzyletnie dziecko Karolina została umieszczona w pensjonacie pani Farquharson
w Port-Louis.
W wieku 11 lat, poprosiła o chrzest, który otrzymała 7 grudnia 1835 roku. Nocą wyglądając przez okno
i kontemplując gwieździste niebo, Karolina doświadczyła niespodziewanej radości, która głęboko ją poruszyła, o czym opowie w przyszłości jednej
z towarzyszek.
Zapragnęła utrwalić ten moment, podejmując ważną decyzję: "Będę siostrą miłości". Nie było w tym czasie żadnych sióstr na Mauritiusie, dlatego dopiero
w wieku 24 lat dane jej było ujawnić ten sekret życia. Jednak w jej dobrych zamiarach wspierał ją duchowo ks. Saviero Masuy, wielki belgijski apostoł Mauritiusa
i późniejszy ojciec duchowny Sióstr Miłości.
W pensjonacie pozostała do 14 roku życia.
Było to pierwsze pole, na którym wzrastała jej miłość i zaczynała rodzić dobre owoce. Karolina opiekowała się chorymi i posługiwała wszędzie gdzie się dało.
Matka Augustyna opowie w przyszłości ojcu Lelouchier, swemu kierownikowi duchowemu, iż
w wieku 23 lat miała objawienie swej misji, którego znaczenia nie pojęła od razu, jednak późniejsze wydarzenia same jej to odsłoniły. W czasie modlitwy została wezwana na Kalwarię, gdzie zobaczyła Chrystusa na krzyżu, a powyżej piękną koronę, która była dla niej przeznaczona.
Na niebie rozciągała się wspaniała tęcza.
W ten sposób zrozumiałą, że rola założycielki, która czyniła z niej jednocześnie przełożoną generalną, pociągnie za sobą odpowiedzialność i ogromne cierpienie, czego istotnie doświadczyła, a było to
w czasie, gdy spisywano konstytucje, które stały
się przyczyną szeregu nieporozumień między nią
i biskupem Hankinsonem.
Skończywszy edukację, przeniosła się do babci,
a ojciec powierzył jej wychowanie przyrodnich sióstr. Po wykonaniu tego odpowiedzialnego zadania oddała się na służbę ubogich i chorych. Rozdała wszystko, co posiadała i oddała się pod opiekę Maryi. Odprawiła nowennę kończąc ją słowami: "Nasza Pani Dobrej Pomocy, ponieważ jesteś Dobrą Pomocą dla innych, bądź nią i dla mnie. Albo zabierz mi powołanie, albo stwórz warunki, w których mogłabym je realizować".
Na odpowiedź Maryi nie czekała długo. Biskup był zdecydowany na fundację zgromadzenia diecezjalnego.
Karolina odbyła swój nowicjat u Sióstr Loretanek. Welon otrzymała 1 maja 1894 roku, w wieku 25 lat, przyjąwszy imię siostry Marii Augustyny. Profesję zakonną złożyła w prywatnej kaplicy Sióstr Naszej Pani z Loretto w Port-Louis 14 czerwca 1850 roku.
Otrzymawszy od biskupa Colliera dom
i błogosławieństwo rozpoczęła dzieło swojego życia. Powoli do zgromadzenia młodej siostry zaczęły przybywać postulantki. Można więc było rozszerzać pomoc. I tak w 1857 roku zostało otwarte hospicjum dla ludzi dotkniętych trądem. Matka Augustyna nie miała pieniędzy, ale jak sama stwierdziła: "Nigdy niczego nam nie brakowało". Zapał Założycielki i jej Sióstr pociągnął z kolei całą społeczność. Ofiarowywano hojnie dary, ustanowiono fundusz na wszystkie dzieła Zgromadzenia. Kolejno powstawały: szpital, sierociniec, szkoła, przedszkole i leprozorium. Heroiczna miłość Matki Augustyny i jej sióstr przejawiała się w poświęceniu, z jakim oddawały się leczeniu chorych, cierpiących i ubogich wszystkich klas społecznych. Był to ewenement nie tylko na skalę Mauritiusa! Już wkrótce, ta miłość miała się rozlać na cały świat. Zaczęły powstawać fundacje
w Rzymie i w Belgii.
Warto w tym miejscu opowiedzieć o swoistym "kamieniu węgielnym" przedszkola. W ogrodzie przyklasztornym znajdowała się grota Matki Bożej
z La Salette, publicznie dostępna. W wigilię Bożego Narodzenia 1854 r. siostra zakrystianka niosła figurkę Dzieciątka Jezus, aby położyć ją w żłóbku przygotowanym w grocie, gdy ze zdumieniem spostrzegła, iż miejsce to jest już zajęte przez niemowlę, przy którym znajdował się kartka
z napisem: "Urodziłem się dzisiaj, zaadoptujcie mnie". Zaniosła je Matce, która ofiarowała dzieciątko siostrom jako "prezent bożonarodzeniowy".
W tym świecie niewinności w sercu Matki Augustyny rosła głęboka miłość macierzyńska. Maluchy nazywały ją mamą i przywiązywały się do niej z potrzeby czułości, tak typowej dla tych, którzy nigdy nie poznali, kim jest matka. Okazywały to na tysiące spontanicznych sposobów, jakie tylko one umiały znaleźć.
W pamięci Zgromadzenia zapisał się niespokojny chłopczyk, który nigdy nie chciał się oddalić od klasztoru, nawet, aby zobaczyć własną matkę.
Gdy ta przychodziła, aby się z nim spotkać, szukał wszelkich możliwych sposobów, aby uciec, i wszelkich kątów, aby się ukryć. Był całkowicie świadomy tego, co robił, i pewnego dnia ośmielił się powiedzieć matce: "Nie znam cię. Wyrzuciłaś mnie! Mama Augustyna mnie uratowała. To siostry się mną zajmują i z nimi zostanę!".
Jubileusz 50 lat życia zakonnego Matki Augustyny był obchodzony w atmosferze ogólnej radości 28 sierpnia 1899 roku. Jej duchowe córki oraz liczni przyjaciele, od postulantek po kardynałów, rywalizowali w okazywaniu gestów świadczących
o ich przywiązaniu do Założycielki, która nigdy nie odmówiła pójścia tam, dokąd wzywał ją Pan.
Na początku stycznia 1900 roku Matka Augustyna zaraziła się lekką grypą. 27-go tego samego miesiąca, po komunii i śniadaniu, siostra, która miała ją zawiadomić o przybyciu spowiednika, o. Dubois, znalazła ją pogrążoną w śpiączce. Przybyły
w pośpiechu lekarz skonsultował się ze swymi kolegami, którzy na próżno starali się ją obudzić. Około południa udzielono chorej namaszczenia; otworzyła wtedy oczy i wykrzyknęła: "Mój Boże!".
Wszystkie siostry na zmianę modliły się przy Matce. O świcie 28 stycznia o. Pierbattista udzielił jej rozgrzeszenia i ze łzami poprosił, aby błogosławiła swe córki. Ku zaskoczeniu wszystkich otworzyła szeroko oczy, spojrzała na każdą w geście ostatniego pożegnania i po kilku minutach usnęła
w Panu.
HISTORIA ZGROMADZENIA
Siostra Maria Augustyna, składając swe śluby
w 1850 roku stała się Siostrą Miłości, bez przynależności do żadnego zgromadzenia.
18 czerwca bp Collier podarował jej złotą monetę na rozpoczęcie fundacji i oddał jej do dyspozycji posiadłość diecezji - mały dom przy ul. Bourbon.
Tę datę uważa się za dzień powstania Zgromadzenia.
Następnie, z dwiema towarzyszkami, przystąpiła do realizacji dzieła, które nosiła w sercu: opieki nad chorymi i niesienia pomocy ubogim. W ten sposób powstało Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia matki Dobrej Pomocy.
Przy ogromie pracy, Matka Augustyna musiała też zadbać o podstawy prawne swojego Zgromadzenia. W tym celu wyjechała w 1869 r. do Rzymu, aby starać się o zatwierdzenie Konstytucji Instytutu.
Po wielu ciężkich doświadczeniach znów oddała się
w opiekę Maryi, tym razem w kościele św. Alfonsa de Liguori, założyciela redemptorystów, gdzie czczony jest cudowny wizerunek Matki Bożej Nieustającej Pomocy.
Dzięki Jej wstawiennictwu otrzymała zezwolenie
na prowadzenie działalności przez okres próbny
10 lat.
Po powrocie na Mauritius, oddała się przede wszystkim formacji nowicjuszek, a do nazwy Zgromadzenia dodała imię Maryi: Nieustająca Pomoc i tak od 20 lipca 1872 roku pełna nazwa Zgromadzenia brzmi: "Zgromadzenie Naszej Pani Dobrej i Nieustającej Pomocy".
W 1878 roku Papież Leon XIII zezwolił na otworzenie Domu Generalnego w Rzymie, gdzie Matka Augustyna i jej siostry osiedliły się, by nieść pomoc cierpiącym i otwierać przytułki dla najbiedniejszych. Stopniowo Zgromadzenie zaczęło się rozrastać. Powstała nowa placówka w Belgii.
W 1882 roku Reguły Zgromadzenia uzyskały ostateczną aprobatę. Siostry gotowały się właśnie do wyruszenia do Ameryki Łacińskiej, gdy w dniu 28 stycznia 1900 roku Sługa Boża została wezwana do Domu Ojca.
A oto najważniejsze etapy rozwoju Zgromadzenia po śmierci Matki Augustyny:
1901 r. - Siostry rozpoczynają działalność
w Argentynie (przy istniejących już fundacjach na Mauritiusie, w Belgii i we Włoszech);
1930 r. - fundacja we Francji;
1934 r. - fundacja w Anglii;
8.12.1982 r. - definitywne zatwierdzenie przez ówczesną Świętą Kongregację ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, uaktualnionych - zgodnie
z zaleceniami Soboru Watykańskiego II - nowych konstytucji;
1987 r. - fundacja na Filipinach i w Indii;
1995 r. - fundacja w Polsce;
1997-98 r. - placówki w Republice Demokratycznej Kongo i w Korei Płd.


CHARYZMAT MATKI AUGUSTYNY
I JEJ ZGROMADZENIA
Siostry Miłości Naszej Pani Dobrej i Nieustającej Pomocy noszą medalion, na którym umieszczone są słowa: "BÓG JEST MIŁOŚCIĄ".

W swym pierwszym liście św. Jan wyjaśnia,
iż miłość Boga jest nierozerwalnie złączona
z miłością bliźniego: "Takie zaś mamy od Niego przykazanie, aby ten, kto miłuje Boga, miłował
też i brata swego (1 J 4,21). Doświadczenie Bożej miłości w wigilię pierwszej Komunii św. Skłoniło Karolinę do udzielenia Bogu odpowiedzi z całą siłą jej płomiennej duszy. Już w pensjonacie nazywano ją "małą siostrą miłości".
Swego rodzaju streszczeniem charyzmatu każdego zgromadzenia zakonnego jest także sama jego nazwa. Dlaczego "Siostry Miłości"? Ponieważ Miłość to motyw przewodni w całej historii Zgromadzenia. Matka Augustyna jeszcze jako dziecko tak właśnie odczytywała swoje powołanie: "Będę siostrą miłości". Wpierw doświadczywszy miłości Bożej we własnym życiu, chciała ją nieść najbardziej potrzebującymi w tym właśnie, w miłości odczytywała swój własny, osobisty charyzmat oraz charyzmat rodzącego się z jej inspiracji Zgromadzenia.
A dlaczego "Siostry Miłości Naszej Pani Dobrej i Nieustającej Pomocy"? Matka Boża być musiała! Zbyt ważne miejsce zajmowała Ona w życiu duchowym Matki Augustyny, by mogło zabraknąć Jej imienia w nazwie Zgromadzenia. Tytuł "Naszej Pani Dobrej Pomocy (lub Rady)" wziął się stąd, że do Maryi pod tym wezwaniem zwracała się Założycielka w momencie, gdy miały się rozstrzygnąć losy fundacji jej instytutu (w latach: 1849-50).
Natomiast tytuł "Nieustającej Pomocy" pochodzi z czasów pobytu Matki Augustyny w Rzymie, gdzie utrzymywała ona bliski kontakt z redemptorystami, już wówczas propagującymi bardzo prężnie kult ikony Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Matka Augustyna spędzała wiele czasu na modlitwie przed tą ikoną w kościele pw. Św. Alfonsa. Pociągał ją zapał, z jakim ludność Wiecznego Miasta zwracała się we wszystkich swoich potrzebach do Maryi w tym obrazie i pod tym wezwaniem. Doszła wówczas do wniosku, że - jak później napisała - dobra pomoc Maryi (tak brzmiała dotychczasowa nazwa Zgromadzenia) nie mogła być przejściowa, ale nieustająca. Okres ten był bodajże najtrudniejszym tak w życiu Założycielki, jak i Zgromadzenia. Pośród nieustannych utrapień i burz Matka Augustyna jeszcze raz powierza się pomocy Maryi i obiecuje, że do już istniejącego tytułu doda przymiotnik "nieustająca". Zamierzenie to spotkało się z jednomyślną aprobatą wszystkich sióstr. I tak, od 20 lipca 1872 r., oficjalna nazwa Zgromadzenia brzmi: "Siostry Miłości Naszej Pani Dobrej i Nieustającej Pomocy".
Oto jak pisał o Matce Augustynie ojciec Lelouchier: "Cechą charakterystyczną - żeby nie powiedzieć jedyną - Matki była całkowita i niezmienna zgodność z wolą Bożą. Nigdy nie widziano jej smutnej, zakłopotanej, czy niespokojnej pośród utrapień doczesnych i duchowych, które ją gnębiły, albo też pośród zmartwień wewnętrznych, które ją raniły. Widząc ją nieruchomą na wózku inwalidzkim, zawsze dobrą, słodką, spokojną, uprzejmą, wdzięczną za małe przysługi, nie mogłem uniknąć porównania jej do skały niewzruszonej, w którą bezskutecznie uderzyła burza".
Ponieważ "Bóg jest Miłością", usiłuje Go spotkać i pogłębić swoją wiarę, czerpiąc siłę z życia wypełnionego modlitwą, pobożnością eucharystyczną, kontemplacją męki Jezusa oraz całkowitym zaufaniem Maryi...
Ponieważ "Bóg jest Miłością", stara się zawsze odkrywać i wypełniać Jego wolę we wszystkim, zwłaszcza w wyborze dzieł do wypełnienia...
Ponieważ "Bóg jest Miłością", zaakceptuje radośnie wszystkie trudy i cierpienia, które Bóg na nią dopuści, przekonana, iż cierpienie Jemu ofiarowane ma wartość zbawczą, wartość apostolatu...
Ponieważ "Bóg jest Miłością", zechciała poświęcić się w służbie Kościołowi, a zwłaszcza Kościołowi lokalnemu, Kościołowi maurytyjskiemu...
Ponieważ "Bóg jest Miłością", i stał się sługą wszystkich biednych, zawsze szła przede wszystkim do najbiedniejszych, najmniejszych, wydziedziczonych...
Ponieważ "Bóg jest Miłością", potrafiła świadczyć o tej miłości przede wszystkim będąc czułością dla wszystkich, którzy cierpią, szczególnie dla porzuconych dzieci, osób starszych, chorych i dla cierpiących sióstr...


KIM JESTEŚMY,
JAK I GDZIE PRACUJEMY?
Jesteśmy Siostrami Miłości Naszej Pani Dobrej
i Nieustającej Pomocy. Nasza Założycielka - Matka Augustyna - pragnęła, aby jej Zgromadzenie było "najmniejsze". Polecała swoim siostrom przede wszystkim, aby poświęciły się w służbie najuboższym i bezdomnym. Dlatego dzisiaj odpowiadamy Bogu: "Oto jestem" i poświęcając Mu całe nasze życie mówimy dzisiejszemu światu:
BÓG JEST MIŁOŚCIĄ! Orędzie to realizujemy
w zależności od lokalnych potrzeb i możliwości, służąc naszym braciom ubogim, opuszczonym, cierpiącym oraz pracując z dziećmi i młodzieżą.
Same prowadzimy, bądź współpracujemy z innymi
w takich placówkach jak: szkoły, przedszkola, internaty, domy spokojnej starości, domy dla emerytowanych kapłanów, dla upośledzonych umysłowo i fizycznie.
Pracujemy w szpitalach i leczymy chorych
w domach. Prowadzimy też duszpasterstwo młodzieżowe, akademickie i powołaniowe. Opiekujemy się dziećmi z trudnych środowisk. Prowadzimy ośrodki wyżywienia, a także katechizujemy. Staramy się również rozpoznawać "znaki czasu", aby kierować swoją działalność ku nowym potrzebom, nowym formom ubóstwa oraz nowym wezwaniom Kościoła.

GDZIE PRACUJEMY?
Aktualnie pracujemy w 13 krajach świata:
W Europie:
Włochy, Belgia, Francja, Wielka Brytania, Polska;
w Afryce:
Mauritius, Republika Demokratyczna Kongo;
w Ameryce:
Argentyna, Peru;
w Azji:
Indie, Filipiny, Korea Płd., Indonezja.

O CO BOISZ SIĘ ZAPYTAĆ?
Wczoraj, być może tak jak dzisiaj Ty, byłyśmy zwyczajnymi dziewczynami z tysiącem marzeń, życiowych planów i tak jak Ty szukałyśmy właściwej drogi i odpowiedzi na nasze wołanie o miłość...
Wczoraj, być może tak jak dzisiaj Ty, stanęłyśmy
na rozstaju dróg, pytając siebie: "Co dalej?".
Wtedy zobaczyłyśmy ogrom ludzkiego cierpienia, ubóstwa, a także głód miłości i akceptacji. Zrozumiałyśmy, że miłość Boga jest jedyną odpowiedzią i że On pragnie, aby stać się Jego rękoma, jego sercem, Jego obecnością pomiędzy ludźmi... Wtedy usłyszałyśmy w sercu głos:
"Bądź siostrą miłości..." wtedy odpowiedziałyśmy: "Oto przychodzę".
Dzisiaj, jeśli i Ty słyszysz w sercu podobne wezwanie, nie bój się uczynić ze swego życia najpiękniejszej przygody miłości. Miłości potrzeba
tak niewiele, aby dać wszystko... Wystarczy tylko jeden odruch serca, jeden gest, jeden uśmiech,
tylko jedno TAK Panie - jestem Twoja...
Jeśli jest jeszcze coś... o co boisz się zapytać, napisz do nas lub zadzwoń i umów się na spotkanie...

MODLITWA o wstawiennictwo
Sługi Marii Augustytny:
Boże, Ty wlałeś w serce Twojej Sługi
Marii Augustyny podziwu godną miłość miłosierną
wraz z żarliwym pragnieniem niesienia ulgi
wszelkim utrapieniom ciała i duszy,
prosimy Cię, przez jej wstawiennictwo,
o udzielenie łaski, której tak bardzo oczekujemy...

Wszystko to ku większej Twojej Chwale
i czci Twojej Sługi. Amen.
INTENCJE
Prośby o modlitwę prosimy kierować na poniższy adres: bpskrakow@op.pl
lub na adres:
Siostry Miłości Naszej Pani
Dobrej i Nieustającej Pomocy
ul. Pasieczna 2, 30-603 Kraków Łagiewniki
tel.  +48 012 266 76 31

Siostry Miłości Naszej Pani
Dobrej i Nieustającej Pomocy
ul. Pasieczna 2
30-603 Kraków
tel.  +48 012 266 76 31
tel.  +48 012 266 91 29
e-mail: bpskrakow@op.pl

powiększ mapkę (kliknij na nią:))


MATKA BOŻA NIEUSTAJĄCEJPOMOCY - IKONA- /zobacz/
"Ci którzy kochają Maryję, nazywają Ją Matką.
Można powiedzieć, że nie potrafią nazywać Jej w inny sposób, gdyż Ona zrodziła nas do życia na Kalwarii, ofiarowując swego Syna dla naszego Odkupienia". (św. Alfons Liguori "Uwielbienia Maryi")
Jednym z najbardziej znanych wśród chrześcijan wezwań odnoszących się do Matki Bożej jest wezwanie "Nieustająca Pomoc"; zwłaszcza wśród najbardziej smutnych i potrzebujących, którzy odczuwają szczególnie wielką potrzebę miłości i opieki. Oryginał obrazu Nieustającej Pomocy jest wschodnią ikoną przedstawiającą Matkę Bożą Bolesną. Ikona ta została namalowana, aby pobudzać naszą nadzieję i ożywiać naszą modlitwę, Jej duchowe przesłanie jest ważniejsze od jej artystycznego piękna.
1. Co to jest ikona?
Ikona jest czymś więcej niż tylko pamiątką osób czy wydarzeń z historii. Ikona Nieustającej Pomocy, przypominając osoby Jezusa i Maryi w obliczu Męki, w szczególny sposób czyni obecną w naszym życiu tajemnicę Odkupienia w Chrystusie i wstawiennictwo Maryi za tymi, którzy podążają śladami Jezusa. Nieustająca Pomoc jest wizerunkiem Maryi, ale przede wszystkim jest obrazem Chrystusa Odkupiciela w ramionach Matki.
Ikonę tę można zrozumieć tylko poprzez wiarę
i modlitwę. Spojrzenie Maryi jest spojrzeniem matki, która zna cierpienie i ofiarowuje swoją pomoc bez granic. Poprzez swoją powagę i czułość zaprasza nas Ona do przyjęcia woli Bożej, nawet wtedy, gdy spotykamy cierpienie i krzyż, i do ofiarowania naszego życia w służbie bliźnim, tak jak to uczynił
Jej Syn.
Greckie słowo eikón, od którego pochodzi termin ikona, oznacza obraz. Nowy Testament stosuje to słowo na pierwszym miejscu do Jezusa Chrystusa: On jest obrazem (ikoną) Boga niewidzialnego
/Kol 1,15; Hbr 1,3/. Ochrzczeni identyfikując się z Chrystusem również stają się obrazem Boga i świątynią Ducha Świętego /Rz 8,14/. Zwyczajnie jednak, kiedy mówimy o ikonie, wskazujemy na obraz przedstawiający Chrystusa, Matkę Bożą lub świętych namalowanych według dokładnych norm technicznych i teologicznych.
Ikona czyni obecnym to, co przedstawia. Jest ona punktem spotkania pomiędzy tajemnicą Boga a rzeczywistością ludzką. Dlatego ikona nie jest zwykłym elementem do dekoracji ołtarza. Ona sama jest ołtarzem. To tłumaczy, dlaczego w liturgiach wschodnich umieszcza się ją po tej samej stronie,
co księgę Słowa Bożego.
Ikona jest owocem modlitwy. Artyści, którzy malowali ikony tworzyli swoje obrazy w atmosferze pokuty i modlitwy. Podczas gdy pracowali i modlili się, myśleli o tych, którzy kiedyś będą się modlić przed tworzonymi przez nich obrazami. Znaczy to, że malarze ikon, przeważnie mnisi, kontemplowali tajemnicę Boga i treść tej kontemplacji przedstawiali poprzez obraz i kolor, by w ten sposób przekazać swoją wiarę i duchowość innym wierzącym.
Ikona jest przedmiotem medytacji. Kiedy stajemy przed ikoną w postawie modlitwy, możemy zagłębiać się w tajemniczą rzeczywistość, którą przedstawia i lepiej odkryć wartość modlitwy liturgicznej. Ikony zostały stworzone, by wspomóc naszą kontemplację.
2. Nieznany autor
Większość malarzy ikon to twórcy anonimowi.
Wśród niewielu znanych artystów, którzy malowali ikony Matki Bożej Bolesnej, jest Andrea Rizo de Candia (1422-1499) ze szkoły kreteńskiej.
Ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy należy do tej szkoły, ale nie możemy wskazać dokładnej daty jej powstania. Z dużym prawdopodobieństwem możemy natomiast stwierdzić, że autor był mnichem pochodzącym z Krety.
Starożytna legenda przypisuje pierwszą ikonę matki Bożej Bolesnej św. Łukaszowi Ewangeliście. Malarze ikon maryjnych w ten właśnie sposób tworzyli pomost pomiędzy swoim dziełem i wspólnotą wierzących, którzy osobiście znali Jezusa i Maryję. Legenda ta jest bardziej teologiczną ideą niż twierdzeniem historycznym, ponieważ technika malarska, jaką posługiwano się w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, różni się bardzo od tej, jakiej używano przy malowaniu ikon. Najstarsze ikony były malowane w VI wieku, a większość aktualnie znanych ikon pochodzi z epoki późniejszej, z wieku XII i późniejszych.
3. Matka Boża Bolesna
Ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy jest malowana na desce o wymiarach 54 cm x 41,5 cm. Na przestrzeni historii otrzymała dwa podstawowe tytuły. Z racji artystycznych, zgodnie z typem obrazu, została nazwana "Matką Bożą Bolesną". Ikony Matki Bożej Bolesnej zwykły przedstawiać Maryję trzymającą na ramieniu swojego Syna Jezusa, a po bokach aniołów, którzy niosą narzędzia męki.
Inny tytuł ma swoje źródło w pobożności, która nazwała ją "Matką Bożą Nieustającej Pomocy".
W naszej ikonie Matka Najświętsza czule spogląda na swoich czcicieli i gotowa jest pospieszyć im z pomocą we wszystkich potrzebach.
Ikona przedstawia cztery święte postacie: Dziewicę Matkę Boga, Dzieciątko Jezus i świętych archaniołów Michała i Gabriela. Postacie te są opisane przy pomocy liter umieszczonych na ikonie:
MP - ?Y = Matka Boga (po obu stronach górnej części obszaru)
'IC - XC = Jezus Chrystus (po prawej stronie głowy Dzieciątka Jezus)
OAM = Archanioł Michał (nad aniołem, po lewej str. oglądającego obraz)
OA ? = Archanioł Gabriel (nad aniołem po prawej str.)
Maryja przedstawiona jest do połowy postaci, ale stwarza wrażenie, jakby stała. Ubrana jest w czerwoną tunikę, granatowy płaszcz od spodu zielony i niebieskie nakrycie głowy, które przykrywa włosy i czoło. Na górnej, środkowej części welonu znajduje się złota gwiazda z ośmioma prostymi promieniami, a obok widać krzyż z promieniami na wzór gwiazdy. Głowę otacza, charakterystyczna dla szkoły kreteńskiej, kolista aureola. W roku 1867 nałożono na nią koronę, która ostatnio została usunięta.
Oblicze Dziewicy wydaje się być lekko pochylone
w stronę Dzieciątka trzymanego na lewym ramieniu. Prawą, dużą dłonią o długich palcach (charakterystycznych dla obrazów typu "Hodigitria"
- "wskazująca drogę") Maryja obejmuje ręce Dzieciątka. W Jej spojrzeniu przebija czuły smutek. Nie patrzy na swojego Syna, lecz wydaje się rozmawiać z patrzącym na obraz. Oczy koloru miodowego, o kształcie pestki, i mocno podkreślone brwi przydają jej obliczu piekna i wzniosłości.
Dzieciątko Jezus jako jedyne przedstawione jest
w całości. Spoczywając na lewym ramieniu Matki, swoimi rączkami ujmuje mocno Jej prawą dłoń. Ubrane jest w zieloną tunikę z czerwonym pasem i okryte czerwonawym płaszczem. Opadający prawy sandał z nóżki pozwala dostrzec spód stopy, co może symbolizować prawdę, że będąc Bogiem jest także prawdziwym człowiekiem. Jezus posiada włosy koloru kasztanowego, a Jego rysy twarzy są bardzo dziecięce.
Stopy i szyja Dzieciątka wyrażają jakby odruch nagłego lęku przed czymś, co ma niechybnie nadejść. Tym natomiast, co wydaje się przerażać małego Jezusa, jest wizja męki i cierpienia, wyrażona poprzez krzyż i gwoździe niesione przez Archanioła Gabriela. Po drugiej stronie obrazu Archanioł Michał ukazuje inne narzędzia męki krzyżowej: włócznię, trzcinę z gąbką i naczynie z octem.
4. Tajemnica Odkupienia
Ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy nie jest elementem dekoracyjnym, lecz obrazem zawierającym określone przesłanie. Jest katechezą przedstawiającą centralną tajemnicę naszej wiary. Różne elementy w niej ukazane mówią nam o Bogu obecnym wśród nas, o drodze Krzyża, o pełnym miłości wstawiennictwu Maryi i o świetle przyszłej chwały (złote tło ikony).
W ciele Maryi obietnica zbawienia stała się konkretną rzeczywistością, kiedy Syn Boży przyjął naszą ludzką naturę. A gdy na krzyżu kończyło się Jego ziemskie życie, Maryja była tam obecna jako pierwsza uczennica Mistrza. To właśnie w tych ostatnich momentach Jezus ogłosił Ją Matką wszystkich wierzących: "Oto Matka twoja" (J 19,27). Maryja przyjmuje nas jako swoje dzieci, aby prowadzić nas do Jezusa.
Największą postacią ikony jest Maryja, lecz nie stanowi Ona centralnego punktu obrazu. W centrum obrazu znajdują się połączone ręce Matki i Dzieciątka przedstawione w ten sposób, że Maryja wskazuje na swojego Syna Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, który ofiaruje życie za nas wszystkich. Mamy tu do czynienia z typem ikony zwanej "Hodigitria", czyli "wskazująca drogę". Maryja wskazuje Chrystusa, który jest Drogą Prawdą i Życiem (por. J 19,25).
Dzieciątko Jezus przedstawione jest jako przeznaczona do złożenia ofiara, (por. Łk 2,22-40). Postawa Matki natomiast odnosi się do słów Ewangelii: "U stóp Krzyża stała Jego Matka"
(J 19,25), nie zgięta w bólu, ale wyprostowana, czuwająca.
Wszystkie elementy kompozycji uwydatniają rzeczywistość cierpienia, które wyrażone jest na obliczu Matki, w gwałtownym ruchu Dziecka i poprzez obecność narzędzi męki. Jednocześnie jednak podkreślają triumf Jezusa, zaznaczony poprzez złote tło i uroczysty sposób trzymania narzędzi męki przez aniołów. Bardziej niż narzędziami kaźni wydają się one być trofeami zwycięstwa; jakby zostały zabrane z Kalwarii w poranek Zmartwychwstania.
Jest zrozumiałym, dlaczego obraz Nieustającej Pomocy pociąga do modlitwy. Jest on bowiem syntezą Tajemnicy Zbawienia. Nietrudno także zrozumieć, dlaczego tak wiele osób lubi odmawiać różaniec przed tą ikoną. Dostrzegają w niej nie tylko postać Maryi, która towarzyszy ich życiu i modlitwie, ale także medytują tajemnice życia Chrystusa: Radosne - (Dzieciątko), Bolesne - (Krzyż), Chwalebne i Światła - (złote tło ikony).
IKONA - HISTORIA, TRADYCJA I LEGENDA
1. Kupiec, który ukradł Najświętszą Panienkę
Szesnastowieczna legenda opowiada o pewnym kupcu, który wykradł cudowny wizerunek z jednego z kościołów na wyspie Krecie. Kupiec ukrył obraz
w swoim bagażu i wsiadł na okręt, który płynął na Zachód. Dzięki Bożej Opatrzności i opiece Matki Najświętszej statek ocalał pośród gwałtownej burzy morskiej i dobił szczęśliwie do portu przeznaczenia. W rok później kupiec znalazł się wraz ze skradzionym obrazem w Rzymie.
Ciężka choroba sprawiła, że kupiec był zmuszony szukać schronienia w domu swego przyjaciela.
W godzinie śmierci wyjawił przyjacielowi sekret swojego obrazu, prosząc, by ten umieścił go
w jakimś kościele. Przyjaciel przyrzekł spełnić to życzenie, ale ponieważ jego żona nie chciała pozbyć się tak pięknego wizerunku, umarł bez wypełnienia obietnicy. Matka Boża objawiła się jednak jego córce, sześcioletniej dziewczynce, i wyraziła życzenie, by obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy został umieszczony w kościele pod wezwaniem św. Mateusza Apostoła, wznoszącym się między bazylikami Santa Maria Maggiore i św. Jana na Lateranie.
Tradycja podaje, że dziewczynka przekazała prośbę Madonny swojej matce, a ta po wielu wątpliwościach
i oporach, 27 marca 1499 roku oddała obraz zakonnikom obsługującym kościół św. Mateusza Apostoła. W świątyni tej obraz odbierał cześć przez następnych 300 lat. Tak rozpoczął się drugi etap historii ikony i nabożeństwo do Matki Bożej Nieustającej Pomocy zaczęło rozszerzać się po całym Rzymie.
2. Trzy wieki historii w kościele św. Mateusza
Kościół św. Mateusza był świątynią niezbyt wielką, ale posiadał pewien szczególny skarb, który przyciągał wielu wiernych: ikonę Matki Bożej Nieustającej Pomocy.
Począwszy od 1739 roku, kościół i przyległy klasztor został powierzony opiece zakonników, augustianów irlandzkich, którzy niesprawiedliwie wypędzeni z ich własnego kraju, założyli swój dom formacji 9tj. seminarium) w Rzymie. W ten sposób młodzi studenci znaleźli schronienie i spokój pod płaszczem Nieustającej Pomocy, przygotowując się do kapłaństwa, apostolstwa i męczeństwa.
W roku 1789 do Rzymu dotarła wojna i przyniosła ze sobą prawie całkowite zniszczenie kościoła i klasztoru. Niektórzy augustianie pozostali w nim jeszcze kilka lat, ale później zmuszeni byli rozproszyć się: jedni wrócili do Irlandii, inni wyjechali do nowo utworzonych placówek misyjnych w Ameryce. W międzyczasie większość z nich przeprowadziła się do pobliskiego klasztoru. Zabrali oni ze sobą obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W ten sposób rozpoczął się trzeci etap historii ikony: etap zapomnienia.
W roku 1819 augustianie irlandzcy przejęli pod opiekę zbudowany nad Tybrem kościół Santa Maria in Posterula. Zabrali tam ze sobą obraz Madonny z kościoła św. Mateusza. Ponieważ w nowo przejętym kościele czczono obraz Matki Bożej Łaskawej, nasza ikona została umieszczona w prywatnej kaplicy klasztoru, gdzie pozostawała zaniedbana i zapomniana przez wszystkich z wyjątkiem brata Augustyna Orsetti, młodego zakonnika posługującego przedtem w kościele św. Mateusza.
3. Stary zakonnik i młody ministrant
Upływały lata i wydawało się, że obraz, uratowany ze zniszczeń wojny, która zburzyła świątynię św. Mateusza, nie zdoła uratować się od zapomnienia.
Pewien młody ministrant, Michał Marchi, który często odwiedzał kościół Santa Maria in Posterula, stał się przyjacielem brata Augustyna. Po latach, kiedy został kapłanem, pisał:
"W latach 1850-1851 ten dobry brat (w tym czasie prawie całkowicie już ślepy) wypowiadał często z nostalgią i w atmosferze pełnej tajemniczości te właśnie słowa: Musisz wiedzieć drogi Michale, że obraz Dziewicy od św. Mateusza to ten, który jest na górze, w kaplicy. Nie zapomnij o tym... Zrozumiałeś? Jest to obraz cudowny!
O czcigodnym obrazie "dziewicy od św. Mateusza zwanym także "Nieustającą Pomocą", mogę powiedzieć, że to ten sam obraz, który od mojego dzieciństwa aż do wstąpienia do Zgromadzenia (Redemptorystów) widziałem zawsze nad ołtarzem
w kaplicy domowej augustianów Prowincji Irlandzkiej w Santa Maria in Posterula (...), bez żadnego nabożeństwa, bez ozdób, bez jakiejkolwiek lampy, która by go oświetlała (...); pozostawał pokryty kurzem i całkowicie opuszczony. Wiele razy służyłem tam do Mszy i przyglądałem się mu z ogromną uwagą".
Brat Augustyn zmarł w roku 1853, w wieku 86 lat, bez zrealizowania swego pragnienia, by Dziewica Nieustającej Pomocy cieszyła się znowu publiczną czcią. Jego modlitwa i bezgraniczne zaufanie Maryi wydawały się bez odpowiedzi.
4. Odnalezienie ikony
W styczniu 1855 roku Redemptoryści, którzy w tym czasie rozszerzyli swoją obecność na Europę Zachodnią i na Amerykę Północną, nabyli w Rzymie rezydencję zwaną "Villa Caserta", celem przekształcenia jej w główny dom misyjnego Zgromadzenia.
Na terenie tej posiadłości znajdowały się właśnie ruiny kościoła św. Mateusza. Nie wiedząc o tym, zakupiono teren pomiędzy bazylikami Santa Maria Maggiore i św. Jana na Lateranie, który wiele lat wcześniej Matka Najświętsza wybrała na swoje Sanktuarium.
Rozpoczęto tam budowę kościoła poświęconego św. Alfonsowi Liguori, założycielowi redemptorystów. Już 24 grudnia tego samego roku grupa młodych chłopców rozpoczęła tam swój nowicjat. Jednym z nich był Michał Marchi. Redemptoryści interesowali się historią swojej nowej posiadłości i ucieszyli się, kiedy 7 lutego 1863 roku jezuicki kaznodzieja o. Franciszek Blosi wspomniał o zaginionym obrazie z kościoła św. Mateusza przy Via Merulana i czczonym pod wezwaniem Dziewicy od św. Mateusza czy Nieustającej Pomocy.
Innym razem kronikarz redemptorystowskiej wspólnoty św. Alfonsa konsultując dzieła autorów, którzy mówili o rzymskich zabytkach chrześcijańskiej starożytności, natknął się na pewne wiadomości dotyczące kościoła św. Mateusza. Niektóre dane stwierdzały, że w kościele tym (usytuowanym właśnie w obrębie ogrodu klasztornego) znajdował się starożytny obraz Matki Bożej otaczany wielką czcią i znany z licznych cudów. Dlatego, opowiedziawszy o tym odkryciu członkom swojej wspólnoty, rozpoczął poszukiwania cudownego obrazu. Wówczas wspomniany ojciec Marchi przypomniał sobie to, co słyszał niegdyś od brata Augustyna Orsetti, i oświadczył współbraciom, że widział ów obraz wiele razy i dobrze wie, gdzie on się znajduje.
5. Przekazanie obrazu Redemptorystom
Wspomnienia o. Marchi rozpaliły ciekawość redemptorystów, którzy zapragnęli lepiej poznać obraz i mieć go w swoim kościele. Przełożony generalny o. Mikołaj Mauron przedstawił papieżowi Piusowi IX petycję, w której prosił aby ikona Nieustającej Pomocy została umieszczona w kościele redemptorystów. Papież wyraził swoją zgodę i na odwrocie petycji napisał: "11 grudzień 1865 r. Kardynał prefekt Propagandy niech poinformuje przełożonego wspólnoty Santa Maria in Posterula, że jest naszą wolą, aby obraz Najświętszej Maryi Panny, do którego odnosi się ta petycja został znowu umieszczony między bazyliką św. Jana na Lateranie i bazyliką Matki Bożej Większej; Redemptoryści ze swej strony zobowiążą się dać przełożonemu w zamian inny odpowiedni obraz".
Tradycja głosi, że przy tej okazji papież Pius IX wypowiedział te słowa: "uczyńcie ten obraz znanym na całym świecie". W styczniu 1866 roku, do kościoła Santa Maria in Posterula udał się o. Michał Marchi, aby odebrać ikonę od augustianów. Następnie obraz został odrestaurowany przez polskiego malarza Leopolda Nowotnego i 26 kwietnia 1866 roku ponownie wystawiono go do kultu publicznego w kościele św. Alfonsa. W ten sposób rozpoczął się czwarty etap historii obrazu: rozpowszechnianie po całym świecie.
6. Ostatnia renowacja obrazu
W październiku 1990 roku zdjęto obraz z ołtarza, aby zrobić nowe fotografie, zamawiane ze wszystkich stron świata. Wówczas to odkryto duże uszkodzenia drewna i farby spowodowane zanieczyszczeniem środowiska i zmianami temperatury oraz nieprawidłowościami wcześniejszych renowacji. Zarząd generalny Zgromadzenia Redemptorystów zdecydował się skorzystać z usług Muzeów Watykańskich, aby dokonać całkowitej renowacji ikony, która wskutek rozsychania się drewna i działania drobnoustrojów bliska była całkowitemu zniszczeniu. Pierwsza część pracy polegała na serii studiów radiograficznych: reflektografia w podczerwieni, analiza jakościowa i ilościowa malunku, ekstraktografia, zdjęcia w podczerwieni i ultrafiolecie. Wyniki analiz (w szczególności metodą C14) określiły wiek drewna ikony Nieustającej Pomocy jako stary (pomiędzy rokiem 1325 a 1480).
Drugi etap renowacji polegał na bezpośredniej pracy nad obrazem: wypełnienie pęknięć i ubytków drewna, czyszczenie i uzupełnianie farby, umocnienie konstrukcji podtrzymującej obraz itd. Starano się przy tym jak najmniej ingerować w strukturę obrazu wiedząc, że każda renowacja - tak jak zabieg chirurgiczny - powoduje pewien uszczerbek. Analiza użytych farb pozwoliła na określenie czasu powstania malunku ikony na wiek XVII lub epokę późniejszą. To wyjaśniałoby, dlaczego na naszym obrazie zachodzi synteza elementów wschodnich i zachodnich, widoczna zwłaszcza na twarzach przedstawionych postaci.
______________
Na podstawie: Książki: "Matka Boża Nieustającej Pomocy, Ikona, Łaski i Sanktuaria"
Wydanej przez: Noel Londono CSsR
w tłumaczeniu: Marek Kotyński CSsR, Zbigniew Podlecki CSsR.



DOM W POLSCE
Wspólnotę Zgromadzenia tworzą od samego początku cztery siostry Włoszki, które przybyły do Polski w 1995 roku. W 1996 otworzono pierwszą placówkę w Krakowie. Wkrótce potem wspólnota powiększyła się o nowe powołania - pierwsze siostry Polki.

Od samego początku siostry pozostają w ścisłym kontakcie oraz współpracują z OO. Redemptorystami.

Siostry prowadzą rekolekcje i dni skupienia dla młodzieży, pomagając młodym ludziom w odczytaniu i zrealizowaniu Bożego powołania.
Otaczają swą opieką ludzi starszych, chorych, ubogich i samotnych, odwiedzając ich w domach i goszcząc we własnej wspólnocie.
Przyjmują gości i pielgrzymów przybywających do pobliskiego Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach.
Prowadzą kurs języka włoskiego.
Ponadto współpracują z Fundacją Pomocy Rodzinie w Wychowaniu "Dom dla Dziecka", działającą przy Sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy OO. Redemptorystów, prowadząc świetlicę środowiskową dla dzieci z rodzin ubogich i dysfunkcyjnych oraz otaczając opieką rodziny z krakowskiego Podgórza.


Парафія Матері Божої з Люрд в с. Зарудинці

Парафія Матері Божої з Люрд в с. Зарудинці