Działalność Zakonu Paulinów

Działalność
Zakon nasz od samych początków swego istnienia prowadził działalność apostolską, która początkowo wyrażała się w dawaniu świadectwa, pouczaniu i modlitwie. Z biegiem czasu, stosownie do decyzji Kościoła, podejmował Zakon funkcje apostolskie: od posługi słowa Bożego i szafarstwa sakramentów we własnych kościołach, aż po działalność misyjną i pedagogiczną. Oświadczy to o uwrażliwieniu naszej Wspólnoty paulińskiej na aktualne potrzeby ludu Bożego i znaki czasu. Świadomi przeto charakteru i ducha naszego Zakonu, łączymy nadal kontemplację, apostolstwo świadectwa i modlitwy z gorliwym czynem apostolskim. (art. 47 Konstytucji Zakonu Paulinów).     Każdy z nas przez chrzest i bierzmowanie uczestniczy w zbawczych funkcjach Chrystusa i to stanowi pierwszą podstawę naszego apostolatu w Kościele. Nadto, z nowego tytułu profesji zakonnej podejmujemy to apostolskie posłannictwo, poświęcając się służbie Kościoła. W sposób szczególny jednak za posłannictwo apostolskie są odpowiedzialni ci, którzy przez święcenia uczestniczą w kapłaństwie Chrystusowym. Nie tylko zatem kapłani, ale i bracia zakonni winni o tym pamiętać, iż włączeni w powszechne kapłaństwo wiernych, mają możność i obowiązek umacniać i szerzyć królestwo Boże. Niech wszyscy będą przekonani, że przez ewangeliczny sposób życia, przez modlitwę, ofiary i prace, a zwłaszcza przez pełnienie woli Ojca i dźwiganie krzyża, apostolstwo to staje się bardziej wyraźne i skuteczne.(art. 48 Konstytucji Zakonu Paulinów).     Głoszenie słowa Bożego uważamy za pierwszą powinność apostolską. Podejmując posługę słowa Bożego, jesteśmy świadomi, że stanowi ono podstawowy środek budzenia wiary (por. Rz 10, 17), jest wezwaniem w imieniu Boga do nawrócenia, prowadzi do sakramentów jako Źródeł życia Bożego, buduje w sercach ludzkich i między ludŹmi królestwo Boże łaski i życia, jest wreszcie pochodni ą prawdy i drogowskazem w pielgrzymce do Ojca niebieskiego. Dlatego nasi kapłani, ożywieni duchem Bożym i troską o duchowe dobro ludzi, z gorliwością głosić będą wszystkim tajemnicę Chrystusa. Będą wyjaśniać i szerzyć Jego naukę, życiem osobistym wyznając to, co przepowiadają. W przepowiadaniu naszym obecna niech będzie zawsze Maryja, Matka Jezusa i Matka nasza, tak jak obecna jest w Ewangelii i w nauce Kościoła. Do przepowiadania zakonnikom w ich kościołach lub kaplicach wymagana jest zgoda przeora klasztoru (por. kan. 765). (art. 49 Konstytucji Zakonu Paulinów).     Kaznodzieje nasi, na wzór Maryi, powinni pilnie studiować i przeżywać w swym sercu odwieczną i zawsze żywą prawdę Ewangelii w świetle nauki Kościoła i w związku z aktualnymi warunkami życia. Świadomi będą tego, że ich przepowiadanie winno trafić do konkretnych ludzi, którzy przybywają do naszych sanktuariów i kościołów, bądź zostali nam powierzeni we wspólnotach parafialnych lub spotykani są z okazji innych form posługiwania apostolskiego, jak pielgrzymki, rekolekcje, dni skupienia, konferencje itp. (art. 50 Konstytucji Zakonu Paulinów)     Kapłańska posługa w sakramencie pokuty stanowi od szeregu wieków dla naszej Wspólnoty paulińskiej jedno z głównych zadań apostolskich, zwłaszcza w sanktuariach maryjnych, gdzie skupiają się liczni wierni z pragnieniem duchowego odrodzenia za pośrednictwem Matki Łaski Bożej. Niech więc ojcowie chętnie spieszą, by z gotowością Chrystusa przebaczającego służyć penitentom. Niech starają się zrozumieć pokutujących i niech im pomagają w trudzie nawrócenia.(art. 53 Konstytucji Zakonu Paulinów).     Kapłani nasi, sami często potrzebujący oczyszczenia w sakramencie pokuty, służą  innym mocą i w zastępstwie Chrystusa, który w ten sposób dokonuje odrodzenia grzeszników we Krwi swojej. Wspólnie z penitentami ubolewają nad obrazą Boga i współczują serdecznie w nieszczęściu z grzesznikiem. Prowadzą go do skruchy, pośredniczą w udzielaniu przebaczenia miłosiernego Ojca, jednają z Kościołem, któremu grzesznik zadał ranę. Niech ojcowie nasi przez modlitwę i studium zdobywają głębszą znajomość człowieka, by tym lepiej pomagać penitentom w rozeznaniu sumienia i kształtować je w duchu Ewangelii. Dla lepszego wypełnienia zadań apostolskich zakonnicy nasi mogą posługiwać się różnymi środkami społecznego przekazu, zawsze jednak roztropnie i z pozwoleniem przełożonych. Zakon powinien również, w miarę możliwości, tworzyć własne ośrodki wydawnicze. (art. 54 Konstytucji Zakonu Paulinów).     W posługiwaniu naszego Zakonu od początku jego istnienia Maryja spełnia wyjątkową rolę. Była obecna w życiu i działalności paulińskiej. Zakon nasz czcił Ją zawsze jako Matkę, Panią i Królową oraz gorliwie szerzył to nabożeństwo. Jesteśmy przekonani, że w ciągu burz dziejowych, których nie brakowało w historii Zakonu, Jej opieka stanowiła ostoję świętości i skuteczności posłannictwa wśród narodów, do których Opatrzność Boża nas posyłała. Stąd z całą ufnością wiążemy się nierozerwalnie z Maryją na przyszłość przez synowską miłość, pragnienie naśladowania Jej wierności Bogu i zobowiązujemy się być wszędzie głosicielami Jej wielkości, udziału w Chrystusowym zbawieniu i Jej więzi z Duchem Świętym. Jasna Góra oraz inne sanktuaria maryjne, które spełniają wielką rolę w kształtowaniu życia religijnego społeczeństw, obdarowanych przez Boga tymi miejscami łaski, stanowią wielkie dobro, szczególny charyzmat i zarazem odpowiedzialne zadanie w naszym posłannictwie. We wszystkich naszych placówkach duszpasterskich, a zwłaszcza w sanktuariach, staramy się ukazywać wszystkim Maryję zespoloną macierzyńską miłością z Jezusem w Duchu Świętym, Ona bowiem skutecznie przywołuje wiernych do swego Syna, do Jego Ofiary oraz do miłości Ojca (por. KK 65). Sanktuaria maryjne i inne miejsca poświęcone Jej czci będą przynosiły wszystkim nieustannie coraz obfitsze owoce zbawienia (por. DZ 25), jeśli tylko z całą gorliwością i pełnym poczuciem odpowiedzialności podejmiemy spoczywające na nas zadania. (art. 60 Konstytucji Zakonu Paulinów).